Unit Careuh Pamass

Geus teu anéh lamun Pamass ngayakeun hiji pagelaran atawa kagiatan, dék leuleutikan komo deui pagelaran badag mah, dék sabaraha waé anggaranana pasti réngsé kalayan mantes. Teu anéh ogé lamun Pamass butuh hiji pakakas, nya pakakas naon wé salila mangpaat jeung bisa minuhan Pamass kalayan mantes mah, sanajan teu siga teuing nu dipikahayang tapi jol aya wé barang éta nyampak katempo jeung bisa dipaké ku balaréa.

Méngpar saeutik, aya hiji sato anu liarna peuting, boga cakar seukeut, pinter tétérékélan dina tatangkalan jeung wangunan. Sato éta ku urang Sunda sok dilandian careuh bulan. Careuh bulan nyaéta mamalia saukuran ucing anu biasana boga beurat 3,2 kg, panjang awakna 53 cm, jeung buntutna 48 cm. Awakna ditutupan ku bulu rancung kelir hawuk kolot. Iwal suku, ceuli, jeung sungutna anu hideung mah. Tapi di dieu kuring moal pati teuing ngabahas careuhna, tapi dék ngabahas hiji unit nu aya di Pamass. Duka geus sabaraha taun umurna mah, da cenah mah geus lila pisan ayana.

Duka ti mana mimitina, duka saha nu ngamimitianana, duka saha nu méré landian mimitina, jol aya sebutan wé keur jalma nu sok ngajalankeun hiji kagiatan ieu téh, nyaéta Unit Careuh.

Balik deui ka sipat careuh nu sok tétérékélan. Pon kitu deui budak Pamass dina nga-uncar. Naék kana wangunan nu jangkung mah, atawa kukurusukan ka gawir pikeun néang sapotong kai, kardus, atawa soékan spanduk mah, teu jadi masalah keur barudak nu ngajalankeunana. Daék kitu sotéh da puguh aya béréskeuneun, lain gawé teu paruguh ogé. Tapi angger wé di mana geus bérésna ngagawéan pancén sok aya nu kukulutus saenggeusna. Tapi kukulutusna gé teu matak barudak ambek, ngadon nyieun barudak tingbarakatak ngadéngé kukulutus ti jalma éta. Siga baheula basa aya nu dititah ngala eurih ku si Bacok, kieu cenah “Anjir, arateul kieu geus ngala eurih mah! Teu kira-kira nitah téh, Cok!”, barudak nu araya di dinya jol tingbarakatak wé, da kabéh nu aya di dinya bakal ngalaman ngala eurih ogé.

Aya hiji carita deui, basa barudak salah ngitung jang meuli kaso di Pagelaran Rajapati kamari. Duit anu sakitu-kituna teu cukup jang meuli kaso deui mah, tungtungna peuting éta langsung ngayakeun musawarah anggota. Harita kénéh dijieun tim husus jang néang kaso jeung triplék sésa. Teu lila, tim husus éta geus meunang deui kaso jeung triplék nu bisa dipaké kénéh. Pokna deui cenah meunang nyokot urut pagelaran tatangga anu sarua sok silih injeum bari teu bébéja, héhé.

Aya hiji deui nu lucu mah, tapi lain turutaneun. Caritana Pamass butuh wadah runtah. Sanggeus kukurilingan, teu jauh geuning, nyampak wé di tatangga aya. Kabeneran sékréna sok tutup waé da tara aya nu ngeusian. Di wadah runtah éta aya bacaan Gem*si, tah ku barudak téh ditambahan wé jadi “Wakaf ti Gem*si”. Tah nu matak lucu mah, isukanana kabéh gé euweuh nu teu reuwas. Singhoréng wadah runtah beunang nyokot tadi peuting jol euweuh di Pamass. Barang ditéang, wadah runtah éta geuning balik deui ka tempat asalna. Bari ditambahan sababaraha kecap, jadi “Wakaf ti Gem*si, tapi teu jadi”, héhé.

Ah tapi angger nu paling legend téa mah éta geuning paving block nu aya di tepas Pamass. Atuh ti mana budak Pamass boga modal sabadag kitu? Tapi da tungtungna mah kapaké geuning ku barudak jang nyieun kagiatan naon waé. Malah katempona jadi Pamass nu pangbeungharna tibatan himpunan séjén mah.

Unit careuh ieu teu boga struktur nu pas, jeung teu boga anggota tetep ogé. Sing saha waé jalma nu hayang, kari datang wé ka tukangeun Blue Stage atawa buruan Aula PSBJ lamun Pamass ngayakeun hiji kagiatan atawa pagelaran badag.

Di kampus mah beuki peuting biasana beuki ramé. Beuki peuting, beuki loba nu tingcarapruk teu paruguh. Puguh atuh da paadu jeung panon nu geus beurat bakat ku tunduh. Jeung katambah ku tanggungjawab kudu méréskeun hiji pancén nu tara anggeus sapoé dua poé.

Geus teu anéh lamun kudu meuting di kampus mah. Sakapeung sok tinggaleun kuliah, da barang gawéna ogé sok satakerna. Teu jarang lamun eureun ngagawéanana dipungkas ku adan subuh. Tah ti dinya anyar reureuh barudak téh. Daék kitu sotéh, da kumaha deui atuh. Lamun lain ku urang nu ngagarapna dék ku saha deui?

Da urang mah lain siswa deui. Nu saukur diajar, balik, ngagawéan tugas, saré, kitu deui satuluyna. Boga hiji pangabisa di widang anu teu sarua jeung nu dibeunangkeun di kelas ogé meureun teu pati dimasalahkeun teuing. Da puguh éta nu jadi kaunggulan urang salaku ‘maha’ téa mah. Da ngaragaji, ngitung panjang kaso, neukteuk awi, ngecét, jeung tétérékélan mah puguh moal diajarkeun di kelas mah.

Lain saukur méréskeun pancén. Uncar ogé boga hiji kaunggulan, nyaéta hiji ririungan lintas angkatan anu teu dihaja saacanna. Ah najan kumaha riweuhna ogé da asal ngumpul wé barudak mah.

Jang sababaraha jalma kagiatan sarupa ieu téh didadagoan. Da meureun jang sababaraha jalma téa mah mangrupa hiji ajang panggih jeung barudak anu sarua karesepna.

Nya ari hadé goréng mah kumaha batur wé nu meunteun. Salila teu nyokot duit, banda, jeung pakakas anu dipikabutuh kénéh mah lain puak-paok meureun, bener teu? Da Uncar mah tara nyokot barang nu lain cokotaneun. Atuh sarupaning triplék urut, atawa kaso urut batur mah, nya teu nanaon meureun. Piraku dék jadi pegat babarayaan.

“Da budak Pamass mah motékar, daraék diajar, diajar kana kahadéan”

Rizki Sanjaya, Mahasiswa Sastra Sunda Unpad

*Dimuat di Majalah Tangara Pamass, Édisi 11, April 2015.